ترس ۲

بسم الله

از بلاهایی که یهویی وقتی خوشحالیم سرمون میاد میترسم...
البته آخرین باری که خیلی خوشحال بودم سه سال پیش بود اونم که یهویی بعدش بلای مزبور سرم اومد و فعلا جای نگرانی نیس ، چون هنوز خوشحال نیستم اونقدی که یه بلای دیگه سرم بیاد.
ولی یعنی واقعا قراره از خوشحالی بترسیم؟...
.
.

سالی که رفت...

بسم الله

گاهی دلم برای دوست داشتن تنگ میشود.

دوست داشتن کسی که حتی از فکر کردن به او هم سردرد میگیرم.

گاهی دلم برای آن اسفندهای همیشه شیرین تنگ می شود...

روزهایی که هرگز برنمیگردند...

گاهی دلم برای خنده های از ته دل تنگ می شود.

سالی که گذشت سال پرماجرا و پر مخاطره ای بود...پر از مرگ... و پر از رفتن و پر از ناگواری.

از همان اول تا آخر

اصلا انگار سال ۹۵ را باید از زندگی قیچی کرد و انداختش دور

گرچه که تلخی های سال ۹۵ حالا حالا ها جبران نمیشود.

.

هرچه زودتر برو..

.

‌

حواسم

بسم الله

حواسم هست

به اسفندی که از راه میرسد...

و به سالی که تمام میشود...

به اسفندی که چهار روز ش گذشته..

بی آنکه اتفاق خوبی افتاده باشد

چرا اسفند

رنگ ندارد؟

😢

پ.ن : من میترسم.

ترسی کهنه توی وجودم مانده...

چسبیده

ته نشین

گرد گرفته

.

من از امسال میترسم...

بگذار چشمهای م را ببندم و جلو را نگا نکنم

یا شاید

چشمم را ببندم و خودم را پرت کنم تو بغلت

.

.