بسم الله...
این روز ها ، صدا و سیما از جشنواره ی فجر به نام "سال تحویل سینمای ایران " نام می برد! و آشتی مردم با سینما ها! گرچه که همیشه از چنین تعابیری برای جشنواره ی فجر استفاده می شده است، اما لمسال انگار تاکید بیشتری بر آن می شود! انگار قرار است که شاهد تحول بیشتری در سینما باشیم!
وقتی جشنواره ی فجر را از دوره ی بیستم تا سی ام بررسی می کنیم، با کمی جستجو و دقت نظر، می توانیم به تحلیل نسبتا خوبی از فضای مدیریت فرهنگی کشور در ده-دوازده سال گذشته برسیم!
تحلیلی که کمک می کند تا به پیش بینی خوبی از جشنواره ی امسال دست بیابیم.
سالهایی در جشنواره بوده است که به خاطر مدیریت خاص ان سالها، شاهد فیلم های وزین تر و اکثرا دارای فضای دینی هستیم. اثاری که بسیاری از انها جزو فیلمهای ماندگار تاریخ سینمای ایران شده اند،
و اگر خوب نگاه کنیم معمولا پس از چند دوره جشنواره از این دست، ناگهان به دوره ای میرسیم که پر از اثاری است که به نظر توقیفی می ایند! انگار که بخواهند هرفیلمی که در مدیریت قبلی به سطل زباله ریخته شده را بازیابی کنند! و اتفاقا می بینیم که بهترین فیلم و کارگردان ان سالها، بعدا سر از جشنواره های خارجی در میاورد، و فیلمهای نامطلوبی از لحاظ فرهنگی اجتماعی دینی از وی می بینیم.
نه اینکه بخواهیم بگوییم جشنواره های خارجی لزوما، اتفاق ناخوشایندی است، اما وقتی رنگ و بوی سرسپردگی خودباختگی و بی فرهنگی به خود می گیرد، تعبیر دیگری پیدا می کند!
گرچه که در سالهای اخیر و در دولت دهم، شاهد مدیریت فرهنگی قوی ای بر سینمای ایران نبودیم، با اینکه اصحاب سینما ، هر آنچه که دوست داشته اند بر پرده ی سینما و بر روی انتن تلویزیون رها کرده اند، اما ، صرف اسما اصولگرا بودن دولت دهم، و اتفاقات سیاسی اخیر کشور، فرصت خوبی برای بروز بداخلاقی های بیش از حد جماعت دایم معترض سینماگر شده است!
و حالا با روی کارامدن دولتی که سیاست هایش به اصلاحات نزدیک است، فرصتی است تا خشم مثلا فروخورده ی چندساله را رها کرده و عقده گشایی کنند!
و دقیقا به همین علت است که در جشنواره ی امسال بازهم شاهد بازیابی سطل زباله ی فیلم های توقیفی هستیم!
و به خاطر همین است که امسال قرار است سال تحویل سینمای ایران باشد...
و بازهم برای همین است که دوست دارند اینطور القا کنند که سال اشتی است! ظاهرا قرار است که حسابی از خجالت سالهای دور از خانه!!! در بیایند!
و بازهم در این بین، حقوق ملتی پایمال می شود که کسی داعیه دار دفاع از فرهنگ دینی از بین رفته ی انها بر پرده ی سینما نیست.
و کسی نیست تا بگوید، تا کی اکثریت محقی مجبور خواهند بود ، فرهنگ اقلیت زیاده خواه از خود راضی ای را به جای فرهنگ اصیل اسلامی -ایرانی به خورد نسل آینده بدهند؟!
