بسم الله
من از کل سریال ستایش تنها به دیدن چندین قسمت پراکنده و شنیدن داستان، بسنده کرده ام! و حتما میدانید که سریال های ایرانی هم معمولا با دیدن چند قسمت از انها کل داستان را می شود فهمید،
چیزی که در فصل اول و حالا در فصل دوم ستایش توجهم را جلب کرد، الگویی است که سعی دارد از خانواده ایرانی نشان بدهد.
حالا این سوال برای من به عنوان مخاطبی که در این جامعه زندگی کرده است پیش میاید که واقعا شخصیت پردازی و قصه چقدر به واقعیت خانواده ی ما نزدیک است؟!
اساسا چند درصد از پدر شوهرهای ایرانی! تا این حد رذل و بداخلاق و ظالم اند! و چند درصد از عروس های ایرانی انقدر بدبخت!!!
چرا دوست داریم با نشان دادن موارد ناهنجاری که در جامعه عمومیت ندارند، انها را رسمیت ببخشیم؟
بیایید جدی تر نگاه کنیم! تلویزیون چه بخواهیم و چه نخواهیم یک رسانه است که چشمان مخاطب و در نهایت قلب و ذهن انان را مدیریت می کند! تاثیری که رسانه های تصویری بر فرهنگ عمومی دارند چندین برابر رسانه های مکتوب و شنیداری است! علاوه بر اینکه تلویزیون در فرهنگ خانواده های ایرانی همواره عضوی از خانواده است که بر سر سفره های غذا و در کنار خانواده همواره حضور دارد!
حالا شما فکر می کنید، تاثیر الگوهایی که در سریال ها و فیلم ها مطرح می شود، در دراز مدت ، بر فرهنگ خانواده ها چه خواهد بود؟
دختران ایرانی با دیدن این سریال چه احساسی نسبت به اینده شان پیدا می کنند؟
علاوه بر این اشکال اساسی دیگری که بر این سریال وارد است، ترویج عرفان بودایی و توجیه آن در ذهن مخاطب است!
سکوت بره وار و احمقانه ی ستایش در مقابل ظلم پدر شوهرش و تنها سلاح وی که اشک است، شیوه ی بودایی را در ذهن تداعی می کند!! البته به شکلی ناقص تر و ناشیانه تر.
عرفان بودیسم بر پایه ی سکوت و تحمل ظلم های وارد شده از طرف کسی که معمولا نماد حکومت است ، شکل می گیرد. از این طریق که کاراکتر مورد نظر که معمولا هم زن است ، با تحمل ظلم های عجیب و مکرر به رشد و تعالی روحی و معنوی می رسد! و تنها به همین تعالی روح و پراکندن عطر خوش انسانیت ! در مخیط اطرافش بسنده می کند! و برایش کافی است که آدم خوبی باشد!!! حال آنکه در تعالیم دین اسلام سکوت در مقابل ظلم توجیه و جایگاهی ندارد.
در تاریخ نیز می بینیم که بودیسم همواره مورد حمایت انجمن های صهیونیستی و علی الخصوص امریکاست. چرا که با ترویج این فرهنگ فریاد مخالفانی که بر سیاست های ظالمانه ی صهیونیستی روز به روز کمتر و در نهایت خاموش می شود!
از مثال هایی که می شود برای سریال های خارجی ای که مروج اینگونه فرهنگ بوده اند زد، سریال یانگوم یا جواهری در قصر است! که بازهم شخصیت اصلی داستان، سکوتی بره وارد در مقابل ظلم دارد، و عملا کار خاصی که انتظار داریم انجام نمی دهد.
این اشکالی که بر سریال ستایش می توان وارد کرد، انقدر بزرگ و مهم هست که بتوان کل کار را مردود دانست و از خیر ساخت و پخش فصل دوم ان گذشت!
