مدرسه نوشت ۱

بسم الله..

تقریبا دارم مطمئن می شوم توی ۹۰ درصد مدرسه های ایران ، هیچ اتفاق خوب فرهنگی ای نمی افتد... :(

کادرهای مدرسه به اندازه سرعت رشد تکنولوژی و رشد سطح فکری بچه ها ، رشد نمی کنند... و جلو رشد را هم می گیرند ناخواسته...

داشتم فکر می کردم ما هرگز آموزش و پرورش را جدی نگرفتیم... با دانش آموز همیشه مثل بچه ای برخورد کردیم که باید درسش را خوب بخواند بعد برود دانشگاه....

نه سیستم های کلان مدیریتی مدرسه مان فرهنگی بوده و نه آدم هایش! 

ادمهایی هم که در موارد نادر پیدا می شدند و می فهمیدند چه باید کرد ، در اکثر مواقع پس از افسردگی ناشی از سنگ اندازی های سیستم سراغ خاکریز و جبهه ای دیگر می رفتند...

ما از نسل آینده چه توقعی داریم ؟ 

انتظار داریم وقتی وارد دانشگاه شدند و یا تشکیل خانواده دادند معجزه اتفاق بیافتد و درست عمل کنند! 

این معجزه هرگز رخ نخواهد داد چون نگاه ما به بچه های دهه هشتاد یا اخر هفتاد امروز، مثل بچه های دهه ۵۰-۶۰ است...

مثلثی که فراموشش می کنیم...

بسم الله...

در راستای تغییر کردن معنای خیلی چیزها در زندگی مان...

از بین همه ی حرف های فرهنگی انتخاباتی، مثلث "معلم مادر مسجد" ، بیش از همه شان به دلم نشست. 

 انگار که همان حرفی باشد که در گلویم گیر کرده بود! 

انگار که به قدر چند سال حرف زدن سبک شدم... 

بی ربط نوشت

: معتقدم کار  کردن برای فرهنگ و اعتقاد و دین توفیقی است که نصیب هر کس نمی شود. و اصراری که بعضی ها برای فرهنگی نشان دادن چهره شان می کنند کاملا بیهوده است. دغدغه فرهنگ چیزی است که از دل می جوشد...