بسم الله
یادم هست اولین وبلاگی که داشتم سال 89 بود... به گمانم تابستان بود...
از آنروز آنقدر آوارگی کشیدم و آنقدر خانه عوص کردم که دیگر نمی توانم مطمئن باشم تا دو روز دیگر هم همینجاهستم یا باید جایی جدید کوچ کنم....
نمی دانم شاید از نوعی بیقراری درونی است یا شاید ذاتا آواره ام!
اما حالا بهتر شده ام...
بهتر...
و اما
نه از بابت نبودن آنانی که نیستند.
بسم الله
گاهی چیزی باید باشد شبیه همین دست نوشته ها... که یادآوری کند و بگوید ای انسان نگاه کن که از کجا آمدی.. و چه بودی..
اما بعد : چقد عوض شدم!
بسم الله
دروغ است! آخرین مطلبی که نوشتم مربوط به روزی اواسط اردی بهشت ماه 93 بود...
پستی که بعدها برایم شد کابوس.. و دو سال از ترس دیدنش کرکره هایم را کشیدم پایین...
به پلاس پناه بردم به تلگرام .. به اینستا گرام... و هزار درد و مرض دیگری که هیچکدام جای خالی چیزهایی را که از دست داده بودم پر نمی کردند...
یک روز جرات کردم و امدم و پست ترسناک را پاک کردم... و به خیال خودم همه چیز برگشت که روزهای قبل از تو...
اما در نبود من همه به زندگانی خودشان ادامه دادند... و حالا من بازگشتم به خانه ام... انگار که نوشتن از من جدا نیست.
اما بعد: دوسالی که همه چیز داشت و هیچ نداشت... حالا من دیگر آدم سابق نیستم.. چیزهایی در من تغییر کرده اند که در هیچ دوسالی نمی توانستند تغییر کنند...
