من خودم هستم.
بسم الله
فکر میکنم که باید دست از این کارهای احمقانه بردارم و خودم باشه! برای همیشه...
همیشه ناخودآگاه بدون اینکه بفهمم سعی میکردم خوشایند باشم ...جوری که مردم دوست دارند جوری که تو دوست داری...
اما بالاخره جوری شد که نه من دوست داشتم نه مردم نه تو !
پس من خودم میشوم و به درک که کسی خوشش نمیاید! اگر هم یک روز تو یی بود که دوست داشت ، ممنونش می شوم.
یک بخش وحشی توی وجودم هست که نمیدانم چکارش کنم ...سرکش وحشی... چیزی که تصویرسازی مهارش نمی کند.... بخش دیگری هم هست که آرام و متن و موقر و ساکت است...شبیه یک دریای آرام در شب...آن بخشی که ساعت ها کتاب میخواند و شعر می گفت و حالا با قلموی خیلی ریز نقاشی میکند...
اما بخش وحشی و سرکش درونم هر چه بیشتر به بخش آرامم بها میدهم ، سرکش تر میشود..... و جایی که نباید به گونه ای که نباید سرریز می کند!
از هفته پیش تا الان هر شب و هر روز کتاب میخوانم نمی توانم کنترل کنم و زمین بگذارم از کار و زندگی افتادم و پروژه های دانشگاه زمین مانده شاید اگر تبلت و لپ تاپم را توی زیر زمین حبس کنم مشکلش حل شود... همه کتاب هاهم گریه دار اند!
تا بیست روز دیگر بیست و شش سالگی را تمام میکنم و وارد بیست و هفتمین سال زندگی ام می شوم...
حالا انگار شمارش معکوس ها تا سی سالگی میخواهد شروع شوند.... البته که چیز خاصی نیست...
اتفاق خاصی نمیافتد و من کنار میایم با همه چیزش...
با موهای سفیدم که بیشتر شده است با چین های کنار چشمانم ... با اندکی افسردگی که هر روز بیشتر می شود با مقدار زیادی سکوت ... و همچنان وحشی درونم که هر روز بدتر و فروخورده تر میشود... یک روز پوستم را میشکافد و بیرون میاید شبیه پروانه ای که پیله را پاره می کند و من ان روز به چیزی تبدیل می شوم که بسیار بهتر از خودم است...
شاید سال جدید شعر گفتن را دوباره شروع کنم...
