بسم الله
مج دستم درد میکنه..
میبندمش تا بتونم به زندگیم ادامه بدم...
گویا اثرات استفاده بد از کامپیوتر و تبلت ه...
و گویا همه ی تصویرساز ها به این درد دچار هستن!
روزها تمامش رو مشغول کارم... حتی جمعه ها...البته بدون اینکه هیچ گونه اورده مالی برام داشته باشه! به هر حال بدون پول هم که نمیشه زندگی کرد!
نمیدونم اونروزی که همه میگن بالاخره نوبتت میشه و زحماتت به نتیجه میرسه کی ه! امیدوارم بعد از مرگم نباشه.
اما بعد : و دلم تنگ است...
بسم الله....
نمیدانم امسال تازه مد شده یا من تا به حال متوجه ش نبودم!
منظورم فرهنگ واژه هایی چون "کاخ" جشنواره و "ردکارپت" ی که فرش زیر پای اسطوره های! سینمای مردمی! ایران می شود.
کاخ و فرش قرمز ، و هزار و یک چیز دیگر که در جشنواره های خارجی هست و هنوز خیلی هایشان را نتوانسته اند برای جشنواره ی فجر خودمان بازآفرینی کنند!
فرایند اسطوره سازی و ستاره سازی در سینمای جهان ، چیزی نیست که کسی بتواند انرا انکار کند یا از ان اظهار بی اطلاعی کند. در جهان غربی که اساسا خدایی برای پرستش وجود ندارد و انسان کاملی نیز برای خود متصور نیستند، به اسطوره هایی از نوع سینما پناه می اورند! و در کاخی که برای خدایان سینما می سازند ، سوپراستارها را پرستش می کنند.
در واقع مردم را به پرستش خدایانی مشغول می کنند تا خودشان از دلارهای سیاهی که از قبل همین خدایان به جیب می زنند، مردم دیگرملت ها را که به خدای انها ایمان ندارند سلاخی کنند!
ما چرا انقدر اصرار داریم که از کاخ و ردکارپت انها و همه چیزانها استفاده کنیم؟
چرا اصرار داریم کاری کنیم که می دانیم به نتیجه نمی رسد؟ در کشمکش فرهنگ سنتی ایرانی و فرهنگ غربی، ما غربی نخواهیم شد، و فرهنگ خودمان را هم از دست خواهیم داد...
علاوه بر همه ی اینها، حرف زدن از کاخ و اسطوره هایی که هیچ ربطی به ملت ما ندارند ، درست در زمان سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، از ان حرفهایی است که درد دارد...
